Çocuk, anne ya da babasını yeniden evlenmesini belli etmese de kızgınlıkla karşılar. Yeni eşin davranışlarına kuşku ile bakar. Öte yandan, gereksinimleri için o kişiye katlanmak zorunda olduğunu hisseder ve kendini ortada bırakılmış gibi görür.

Eleştirilere, azarlanmalara karşı aşırı duyarlılık gösterir. Üvey ebeveyni ile diğer ebeveyni birbirine düşürmeye çalışır. Çocuk o kişinin kendisine ne kadar katlanacağını, gerçekten sevip sevmediğini denemek ister. Eğer üvey ebeveyni sevmeye başlarsa suçluluk hisseder, öz ebeveyne haksızlık ettiğini düşünür.

Toplum özellikle de üvey anneden öz annenin yerini almasını bekler. Üvey anne çocuğa annesizlik duygusunu tattırmamak gibi bir iş için çabalar. Bunda çocuğa duyduğu acıma duygusu kadar, kocasını memnun etme endişesi de vardır. Önce sevecen davranır, beklediği tepkiyi alamadıkça sinirlenir. Ceza vermek ve vermemek arasında kalır. Öfkesini tam yaşayamaz, umutsuzluğa düşer. Otoriteyi tam kuramadığı için en sonunda babaya şikayet etmeye başlar. Buna çocuk ta aynı şekilde tepki verir. Bu durum kısırdöngü şeklinde sürer gider. Üvey anne-babalar sabırlı olup, olgun davranırlarsa, gerçek ebeveynin yerine geçmeye çalışmadıklarını belirtirlerse durum daha kolay kabullenilebilir.

Üvey Ailelere Öneriler:

Öncelik evlilik ilişkisine verilmelidir. Evin düzeni, aile yaşantısı vb. konularda ortak karar verilmeli eşler birbirlerine zaman ayırmalıdırlar. Böylece, her ikisi de, eşinin öncelikler listesinde birinci sırada olduklarını bilecektir. Birlikte mutlu olan eşlerin çocuklara daha iyi ebeveynlik yapmaları da kaçınılmazdır.

Öz ve üvey ebeveynler ailedeki her çocuğa ayrı ayrı, özel olarak vakit ayırmalıdır. Bu sayede  Üvey ebeveyn, her çocuğu daha iyi tanıyacak ve sıcak ilişkiler kurması kolaylaşacaktır. Öz ebeveyn ise, çocuklara yeni eşin onların yerini almadığını ve kendisini onlara ilgi göstermesi için yeni eşle rekabete girmelerine gerek olmadığını göstermiş olacaktır.

Çocukları disiplin altına almak öz ebeveynin görevidir. Ancak eşler, üvey ebeveynin otoritesinin sınırlarını tartışmak ve bir anlaşmaya varmak zorundadırlar. Öz ebeveynin yokluğunda, üvey ebeveyn bu otoriteyi kullandıktan sonra, öz ebeveyn çocukların önünde bu kararları onayladığını belirtmelidir.

Boşanma sırasında ve sonrasında da yapıldığı gibi, çocuklar evlilik ve yeni aileleri konusundaki duygularını ifade etmeleri için cesaretlendirilmelidir.

Çocuklar üvey ebeveyne, anne ya da baba demeleri için zorlanmamalıdırlar.

Çocukların duygularına saygı gösterilmelidir. Eğer bir çocuk üvey ebeveynine “Seni sevmiyorum ve ne söylediğin umurumda değil” gibi bir şey söylerse, ne öz ebeveyn ne de üvey ebeveyn “Ne ayıp” gibi bir tepki vermemelidir. Üvey ebeveyn “Beni sevmediğini biliyorum ama sen benim için çok değerlisin” vb. söyleyebilir.

Çocuklar, öz ebeveyne duydukları bağlılık nedeni ile üvey ebeveyn ile iyi bir ilişki kuramazlar. Eğer üvey ebeveynden hoşlanırlarsa, bundan diğer ebeveyni artık sevmedikleri anlamının çıkartılmasından korkarlar. Bazı çocuklar, üvey ebeveynle keyifli vakit geçirirken birden her şeyi bozacak bir şey yaparlar. Bunun nedeni yukarıda açıkladığımız korkudur. Üvey ebeveyn gereken sabrı ve anlayışı gösterirse, çocuklar onun iyi niyetli olduğuna ve diğer ebeveynin yerini almaya çalışmadığına inanırlar.

Çocukların velayetine sahip olan ve tekrar evlenen ebeveyn, onların, diğer ebeveyn ile birlikte olma arzularında bir değişiklik olmadığını unutmamalıdır. Üvey ebeveyn onların diğer ebeveynleri ile olan ilişkilerini desteklemelidir.

Eski ailenin gelenekleri tamamen terk edilmemelidir. Bazılarını diri tutmak; çocukları hem rahatlatır hem de onlara bir süreklilik duygusu verir.

Ailedeki her çocuğa eşit davranmalı, disiplin kuralları da herkes için geçerli olmalıdır